Surrealizm

Pierwsza powstała srebrno-zielona na różowym tle z kwiatami po jej realizacji, Maciek namówił mnie do zrobienia cyklu czaszek w różnych wersjach i tym samym formacie.

Przez tydzień malowałam obraz, inny obraz, duży wymagający Zmęczyłam się nim i postanowiłam go odłożyć, zrealizować jakiś inny. Przed oczami pojawiło się wspomnienie wspólnego treningu z przyjaciółką w Łazienkach. Wtedy było wspaniale, park, świeżość , energia. W trakcie treningu podszedł do nas bardzo blisko, piękny kolorowy paw. Przyglądał się nam z zaciekawieniem. Pobył przez chwilę i dostojnie odszedł. Pomyślałam, że chcę go namalować. Paw jako symbol ma wiele znaczeń: nieśmiertelność, nieskończoność, słońce, duma. To także symbol miłości, odrodzenia. Hindusi kojarzą go z boginią Lakshmi, bóstwem bogactwa i dobrobytu. Można by wyliczać jeszcze wiele jego znaczeń. Celowo ominęłam jego pióra. Mój paw to oko mocy- akryl na płótnie

Jako dekoratorka pracuję od lat z manekinami jestem nimi zafascynowana. Uwielbiam ich formy, kolory i możliwości ekspozycyjnych. Rok temu widziałam w przerwie podczas pandemii sztukę teatralną „Bal manekinów” Brunona Jasieńskiego w reżyserii Jerzego Stuhra. To groteskowy dramat, satyra, patchwork ruchu, tańca, pantomimy. Pewnej sylwestrowej nocy manekiny ożywają, a jeden z nich wyrusza na bal ludzi. To moja wariacja na temat manekinów z pewnością nie ostatnia.

„Onaon ” zainteresował moją kotkę Aishe, obwąchiwała go z zaciekawieniem po tym jak wyszedł z pracowni. Onaon rozważa, czy chce zostać podkreślony konturem i wyjść z tła, czy zostać jego częścią. Jest świadomy niedoskonałości, dlatego analizuje, czy bardziej się naciągnąć, poprawić usta, policzki. Czy jego lalkowe, zielone oczy pozostawić, czy zmienić na inny kolor szkieł kontaktowych. Dylematy lalki.

„Kult twarzy”. Dookoła pełno kobiet, które inwestują w swoje powierzchniowe oblicze. Przerabiają nosy, ostrzykują botoksem twarz, wprowadzają nici i inne udoskonalenia. Ok. wszystko jest dla ludzi. Porusza mnie to jednak i zastanawia, czy czas na mnie? Jestem sporo po 40stce i widzę ślady przemijającego czasu. Na razie to przyjmuję i akceptuję. Jak długo, tego nie wiem. W rzece tkanek widać głowy/ twarze. Pierwsza to prawie ideał, druga nosi zarys proponowanych modyfikacji. Kolejna ma zmarszczki, już zestarzała się, ostatnia pokazuje, że pod spodem, jest tylko szkielet. Głowy są pozbawione uszu, bo nie chcą nic słyszeć, żadnych podszeptów. To one decydują, jakie będą. Postać żeńska, składa im hołd, a jej mężczyzna przyjmuje to z pokorą. Oboje klęczą na kamiennych posągach bóstw ludzkich z tłem post apokaliptycznego miasta. Tak to widzę i chciałam wyrazić w obrazie, który powstawał miesiąc. Może Wy zinterpretujecie go inaczej. Chciałam, aby mienił się i wyglądał inaczej, o każdej porze dnia, dlatego zawiera złote i miedziane elementy.